Cukrzycowe obumieranie tłuszczowe (ang. diabetic lipodystrophy) to stan, który charakteryzuje się nieprawidłowym rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej w organizmie, często występujący u osób z cukrzycą, szczególnie typu 1. Objawia się on utratą tkanki tłuszczowej w niektórych obszarach ciała oraz jej nadmiernym odkładaniem się w innych, co może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych.

Istnieje kilka typów lipodystrofii, w tym:

1. Lokalizowana lipodystrofia – występuje w określonych miejscach, np. w okolicy wstrzyknięć insuliny, gdzie może dochodzić do atrofii tłuszczowej.

2. Uogólniona lipodystrofia – dotyczy całego ciała, prowadząc do znacznej utraty tkanki tłuszczowej.

Przyczyny cukrzycowego obumierania tłuszczowego mogą być różne, w tym:

• Częste wstrzyknięcia insuliny w te same miejsca, co może prowadzić do uszkodzenia tkanki tłuszczowej.
• Genetyczne predyspozycje.
• Zmiany metaboliczne związane z insuliną.

Leczenie tego stanu może obejmować m.in. zmianę miejsca wstrzyknięć insuliny, stosowanie odpowiedniej diety, a w niektórych przypadkach interwencje medyczne, takie jak przeszczepy tkanki tłuszczowej.

Osoby z cukrzycą powinny regularnie monitorować stan swojej tkanki tłuszczowej i zgłaszać wszelkie niepokojące zmiany lekarzowi.

Drętwienie rąk w cukrzycy może być spowodowane neuropatią cukrzycową, czyli uszkodzeniem nerwów spowodowanym wysokim poziomem cukru we krwi. Niedotlenienie nerwów prowadzi do zaburzeń przewodnictwa nerwowego, co może objawiać się m.in. drętwieniem rąk.

Ważne jest, aby osoba z cukrzycą regularnie monitorowała poziom cukru we krwi, dbała o odpowiednią dietę, aktywność fizyczną oraz regularne kontrolowanie stanu zdrowia u lekarza. W przypadku drętwienia rąk warto skonsultować się z lekarzem, aby uzyskać odpowiednią diagnozę i zalecenia dotyczące leczenia i zapobiegania dalszym komplikacjom.

• Optymalizacja kontroli glikemii, ciśnienia tętniczego oraz lipemii zmniejsza ryzyko rozwoju i progresji retinopatii cukrzycowej [A]
• Badanie dna oka po rozszerzeniu źrenicy powinno się wykonać nie później niż po 5 latach u dorosłych z typem 1 cukrzycy i przy rozpoznaniu cukrzycy typu 2 [B]
• Fotokoagulacja laserowa redukuje ryzyko utraty wzroku u chorych z retinopatią proliferacyjną [A]
• Doszklistkowe iniekcje anty-VEGF u chorych z obrzękiem plamki mogą poprawić widzenie [A]
• Leczenie kwasem acetylosalicylowym w celu kardioprotekcji nie jest przeciwwskazane u chorych z retinopatią i nie zwiększa ryzyka krwotoku dosiatkówkowego [A]

Powikłania związane z cukrzycą dotyczą prawie wszystkich struktur anatomicznych w układzie wzrokowym. Najczęściej występującą i najcięższą, bo zagrażającą utratą wzroku, jest retinopatia cukrzycowa i związany z nią cukrzycowy obrzęk plamki.

Częstotliwość badań okulistycznych:

1. Pierwsze badanie:

• w cukrzycy typu 1 — w ciągu pierwszych 5 lat od momentu zachorowania;
• w cukrzycy typu 2 — w momencie rozpoznania choroby lub krótko po jej zdiagnozowaniu.

2. Kolejne badania:

w cukrzycy typu 1, jeżeli w ciągu pierwszych dwóch lat nie stwierdza się zmian w siatkówce oka, badanie dna oczu może być oceniane co 2 lata;

• w cukrzycy typu 2 cukrzycy z dobrym wyrównaniem metabolicznym, przy braku zmian na dnie oka — co

3 lata;

• przy każdym pogorszeniu wzroku u chorego na cukrzycę — w trybie pilnym;
• u chorej w ciąży (uwaga: ciąża zwiększa ryzyko utraty wzroku!) — w trybie pilnym;
• zależnie od stopnia zaawansowania retinopatii cukrzycowej — według zaleceń okulisty.

Pojawiający się ból nóg podczas chodzenia jest najprawdopodobniej objawem choroby tętnic obwodowych (PAD). Spowodowane jest to słabym dopływem krwi do nóg. Ból może pojawić się podczas spaceru, ponieważ mięśnie potrzebują zwiększonego przepływu krwi. Ból zazwyczaj mija gdy usiądziemy, wtedy mięśnie potrzebują mniej krwi. PAD zwiększa ryzyko zawałów serca, udarów mózgu i owrzodzeń.