CUKRZYCA TYPU 2:

• Najczęściej występujący typ cukrzycy, około 90% wszystkich przypadków.

• Powstaje z powodu nieprawidłowej reakcji na insulinę, tzw. insulinooporności oraz nieprawidłowej sekrecji insuliny; dziś wiadomo, że oprócz tych podstawowych istnieje szereg innych dodatkowych zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu prowadzących do hiperglikemii.

• Najczęściej schorzenie to występuje u osób starszych, ale coraz częściej cukrzycę typu 2 rozpoznaje się u dzieci i młodzieży, co jest związane z otyłością, niedosta- teczną aktywnością fizyczną i niewłaściwym odżywianiem w tej grupie chorych.

• U podłoża cukrzycy typu 2 leży otyłość, brak aktywności fizycznej, siedzący tryb życia, nieprawidłowe odżywianie, a także skłonność rodzinna.

• Początek tej choroby jest zwykle powolny, podstępny, często nie występują żadne objawy, a cukrzyca rozpoznana jest przypadkowo; w momencie diagnozy cukrzycy rozpoznaje się równocześnie jej przewlekłe nieodwracalne powikłania narządowe.

• Bardzo często w cukrzycy typu 2 stwierdza się też inne nieprawidłowości, tj. nad- ciśnienie tętnicze, zaburzenia gospodarki lipidowej, chorobę niedokrwienną serca czy podwyższone stężenie kwasu moczowego.

• Podstawą leczenia cukrzycy typu 2 jest leczenie doustne, w monoterapii bądź terapii skojarzonej, a przy braku skuteczności do leczenia włączana jest insulina

• Jednocześnie należy wdrożyć zasady zdrowego żywienia oraz aktywność fizycz- ną, pozwalające na uzyskanie należnej masy ciała.

• Ten typ cukrzycy nazywamy cukrzycą insulinoniezależną, nawet w przypadku, gdy pacjent jest już leczony insuliną!