W ostatnich latach insuliny analogowe znalazły zastosowanie w leczeniu cukrzycy metodą funkcjonalnej insulinoterapii. Krótkodziałające analogi (lispro, aspart i glulisina) oraz analogi długodziałające (glargina i detemir) znalazły zastosowanie w leczeniu cukrzycy. Analogi krótkodziałające są alternatywą dla preparatów insuliny regularnie stosowanych przed posiłkami. Te krótkodziałające analogi działają szybciej i krócej. Wynikiem tych farmakokinetycznych różnic jest zmniejszenie ryzyka występowania hipoglikemii. Dodatkowo insuliny te można podawać bezpośrednio przed posiłkiem. Długodziałające analogi zabezpieczają podstawowe 24-godzinne stężenie insuliny, jeśli są podawane raz (glargina) lub dwa razy (detemir) dziennie. W porównaniu z konwencjonalnymi insulinami o działaniu przedłużonym dają bardziej wyrównany profil insulinemii. Użycie tych długodziałających analogów pozwala na zmniejszenie incydentów hipoglikemii, zwłaszcza hipoglikemii nocnych.
Te nowe insuliny analogowe mogą zapewniać lepszą długoterminową kontrolę glikemii u chorych na cukrzycę.
W ostatnich latach coraz częściej metodę wielokrotnych iniekcji insuliny (MDI, multiple daily injections) zastępuje się ciągłym podskórnym wlewem insuliny (CSII, continuous subcutaneous insulin infusion). Ta droga podawania insuliny jest bardziej fizjologiczna. W ostatnich latach podawanie insuliny przy użyciu pompy insulinowej szczególnie często stosuje się w leczeniu cukrzycy u pacjentów pediatrycznych oraz u kobiet w ciąży.
Zastosowanie systemów ciągłego monitorowanie glikemii pozwala wykryć wahania glikemii nierejestrowane podczas samokontroli, takie jak hipoglikemie nocne i wczesne hiperglikemie poposiłkowe. Systemy działające w czasie rzeczywistym pozwalają obniżyć stężenie hemoglobiny glikowanej oraz ograniczyć liczbę hipo- i hiperglikemii. Do użycia wprowadza się urządzenia służące do bezinwazyjnego pomiaru glikemii. W fazie badań znajdują się systemy ciągłego pomiaru stężenia glukozy zintegrowane z pompą insulinową w modelu
zamkniętej pętli, działające w pełni automatycznie, bez angażowania pacjenta. Komercyjnie dostępne są jedynie systemy działające w modelu pętli otwartej, gdzie decyzję o podaniu i dawce insuliny podejmuje pacjent. (Endokrynol Pol 2008; 59 (3): 246–253)

źródło : endokrynologia kliniczna