Cukrzyca niesie ze sobą wiele problemów zarówno emocjonalnych, psychicznych i fizycznych, dlatego też ważne jest zdobycie wiedzy na temat rozwiązywania barier pojawiających się w naszym życiu.
Hipoglikemia przyczynia się m.in. do:
• aktywacji układu współczulnego – powoduje wzrost częstości akcji serca, wzrost ciśnienia tętniczego krwi oraz zwiększa obciążenie serca;
• zaburzeń rytmu serca – migotanie przedsionków;
• zaburzeń krzepnięcia krwi.
Przewlekła hiperglikemia działa toksycznie na naczynia krwionośne całego organizmu:
• na małe naczynia znajdujące się w oczach, nerkach czy zakończeniach nerwowych, doprowadzając do powikłań mikronaczyniowych (mikroangiopatycznych) – retinopatii cukrzycowej, neuropatii cukrzycowej, cukrzycowej choroby nerek oraz zespołu stopy cukrzycowej;
• inicjuje także procesy zapalne w dużych naczyniach krwionośnych – tętnicach i żyłach – prowadząc do wzmożonych procesów miażdżycowych i doprowadzając do powikłań makronaczyniowych (makroangiopatycznych): schorzeń w obrębie układu sercowo-naczyniowego – zawału serca, udaru mózgu, miażdżycy.
U części osób chorych na cukrzycę intensywna kontrola glikemii nie jest skuteczna i zwiększa częstość występowania ciężkiej hipoglikemii, która z kolei zwiększa śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Przewlekle podwyższony poziom glukozy we krwi dramatycznie wpływa także na życie seksualne.
Negatywny wpływ na funkcje seksualne mogą mieć również leki stosowane często u pacjentów z cukrzycą z powodu chorób towarzyszących, m.in. leki obniżające ciśnienie tętnicze czy poziom cholesterolu, moczopędne czy przeciwdepresyjne. W różnym stopniu mogą przyczyniać się do obniżenia pożądania, reakcji podniecenia i zaburzeń orgazmu. Na szczęście problemom seksualnym można zapobiegać przez odpowiednie dobranie leków (nie wszystkie powodują występowanie zaburzeń seksualnych).
Do powstawania problemów w sferze seksualnej przyczyniają się również m.in.: stres, otyłość, pogorszenie relacji z partnerem, palenie papierosów, brak aktywności fizycznej, lęk przed ciążą wynikający z obawy przed możliwymi powikłaniami cukrzycowymi u matki i dziecka.
Badania dowodzą, że problemy dotyczące życia seksualnego u mężczyzn mają często podłoże biologiczne, natomiast u kobiet – psychologiczne. Należy także pamiętać o wpływie uszkodzenia układu nerwowego i osłabionego krążenia na zaburzenia czucia i ukrwienia zarówno członka, jak i łechtaczki czy pochwy. Kobiety z cukrzycą częściej cierpią m.in. na suchość pochwy i związany z tym ból podczas stosunku płciowego, trudności z pobudzeniem, a także na częste infekcje dróg moczowo-płciowych.
Mężczyzn natomiast dotykają zaburzenia pożądania, erekcji, orgazmu i wytrysku (może występować także tzw. wytrysk wsteczny do pęcherza moczowego związany z upośledzeniem funkcji zwieraczy).
Jeżeli jednak problemy pojawiają się regularnie, są źródłem cierpienia lub nieporozumień w związku. Wizyta u specjalisty jest wskazana. Istnieje wiele możliwości pomocy terapeutycznej. W praktyce na początku pracy z pacjentem specjalista stara się dokładnie ustalić wszystkie źródła problemów, które mogą dotyczyć powikłań cukrzycy i towarzyszących chorób, działań ubocznych stosowanych leków, problemów psychologicznych i relacyjnych oraz związanych z trybem życia. Kolejnym etapem jest wybór leczenia, które może obejmować metody farmakologiczne, poradnictwo, psychoterapię i terapię partnerską, metody treningowe.
Satysfakcja z życia seksualnego jest bardzo ważnym aspektem życia. Niestety pomimo przeprowadzenia wielu badań i świadomości istnienia problemu, chorzy nie otrzymują wsparcia od zespołu terapeutycznego, ponieważ o seksie często ludzie nie potrafi ą rozmawiać.
Warto przyjrzeć się swoim relacjom z partnerem. Zastanowić się, czy wyglądają one tak, jakbyśmy tego chcieli? Na dobry początek warto pomyśleć o DOTYKU, który daje nam wszystko, co w życiu najważniejsze – poczucie bezpieczeństwa i błogości wynikające z bliskości z drugą osobą. To najlepsza terapia.
A więc przytulajmy się, bo przytulanie redukuje stres, pomaga wysypiać się dobrze i odmładza. Przytulanie jest naturalnie słodkie, bez pestycydów, nie tuczy, nie podlega inflacji, jest ekologiczne i w pełni odwzajemnione.
źródło : poradnik cukrzyka / dr n. o zdrowiu Beata Stepanow
Stres u osób z cukrzycą prowadzi do wzrostu poziomu glukozy. Jak to się dzieje?
Hormonami stresu są: adrenalina, noradrenalina i kortyzol, które wydzielane są przez gruczoły-nadnercza. Hormony te działają przeciwstawnie do działania insuliny. Dochodzi do uruchomienia produkcji glukozy i zahamowania działania insuliny. Pod wpływem stresu glukoza może wzrastać gwałtownie, ale krótkotrwale albo wzrost glikemii może być łagodniejszy i utrzymywać się przez dłuższy czas. Reakcja na stres u każdej osoby z cukrzycą jest sprawą indywidualną. Obniżanie hiperglikemii w takiej sytuacji jest bardzo trudne. Zdarza się, że glukoza wcale nie chce się obniżać lub dzieje się to bardzo szybko, prowadząc do drugiej skrajności – hipoglikemii. Pod wpływem sytuacji stresowych zwiększa się ilość wolnych rodników, czyli dochodzi do tzw. stresu oksydacyjnego.
1. Wątroba gromadzi zapasy glukozy w postaci glikogenu.
2. Glikogen, w sytuacji, gdy spada poziom glukozy we krwi, pod wpływem hormonu o nazwie glukagon znowu zamienia się w glukozę.
3. Glukoza przedostaje się do krwiobiegu i podnosi poziom glukozy we krwi.
4. Co się natomiast dzieje, kiedy wypijemy alkohol?
• Alkohol jest dla organizmu trucizną, a za oczyszczanie krwi z tej toksyny odpowiedzialna jest właśnie wątroba.
• Kiedy wątroba jest zajęta metabolizowaniem alkoholu, zablokowane są: produkcja i wydzielanie glikogenu.
• W konsekwencji łatwo o ciężkie niedocukrzenie z utratą przytomności.
5. Co należy zrobić? Hipoglikemia (niedocukrzenie) z utratą przytomności powodowana alkoholem wymaga dożylnego podania glukozy. Podanie zastrzyku z glukagonu będzie nieskuteczne, ponieważ wątroba „podtruta” alkoholem nie zareaguje na ten bodziec.
