Jeśli jesteśmy w wieku powyżej 45 roku życia, mamy nadwagę, nadciśnienie tętnicze, nieprawidłowe stężenia lipidów (cholesterolu, trójglicerydów), gdy nasi rodzice chorowali na cukrzycę, lub gdy zauważyliśmy, że od pewnego czasu mamy zwiększone pragnienie, z niejasnych przyczyn tracimy na wadze, częściej zapadamy na infekcje dróg moczowych, skóry i błon śluzowych to znaczy, że powinniśmy skontaktować się z lekarzem i zbadać poziom cukru we krwi.

Prawidłowa glikemia na czczo jest mniejsza niż 100 mg%. Cukrzycę rozpoznaje się, gdy 2-krotnie zostaną wykazane wartości glikemii na czczo równe lub przekraczające 126 mg%. Stężenia cukru mieszczące się w granicach między 100 mg% a 125 mg%, określa się jako nieprawidłową glikemię na czczo. Ponadto,cukrzycę można rozpoznać na podstawie 2-krotnego przypadkowego stwierdzenia stężenia cukru we krwi wynoszącego co najmniej 200 mg% w próbkach krwi pobranych o dowolnej porze dnia, niezależnie od czasu,jaki upłynął od przyjęcia posiłku. W przypadkach budzących wątpliwości, zaleca się badanie poziomu cukru w 2 godziny po doustnym podaniu roztworu glukozy (test obciążenia 75,0 g glukozy). U chorego na cukrzycę stężenie cukru we krwi 120 minut po wykonaniu tego testu wynosi 200 mg% i więcej. U osób zdrowych w 120. minucie glikemia nie powinna przekraczać 140 mg%. Stężenie cukru między 140 a 200 mg% jest podstawą do rozpoznania stanu nieprawidłowej tolerancji glukozy, zaliczanego do stanu przedcukrzycowego.