Normalizacja stężenia glukozy we krwi jest podstawowym działaniem, mającym na celu ograniczenie ryzyka nasilenia się niewydolności oddechowej spowodowanej ostrymi i przewlekłymi powikłaniami cukrzycy. W przypadku pacjentów z cukrzycą typu 1 i typu 2 niewydolność oddechowa może powodować dodatkowe zaburzenia gospodarki węglowodanowej. W przypadku pacjentów z ostrą niewydolnością oddechową leczonych w oddziałach intensywnej terapii, jedną z form terapii jest intensywne leczenie insuliną. Jest to forma podaży insuliny we wlewie ciągłym, którą rozpoczyna się w momencie, gdy stężenie glukozy przekracza 110 mg/dl i stosowana jest tak, by utrzymać stężenie glukozy we krwi w granicach 80-110 mg/dl. Wymaga to kontroli glikemii co 1-4 godziny. Wielu autorów przedstawia zalety tej metody w profilaktyce powikłań hiperglikemii, jak również korzyści w postaci zmniejszenia chorobowości i śmiertelności w porównaniu do konwencjonalnych metod insulinoterapii. W badaniach tych wykazano istotny spadek chorobowości, jednak bez istotnego wpływu na śmiertelność całkowitą w porównaniu do pacjentów bez cukrzycy (23). Analizując szczegółowo wskaźnik śmiertelności w grupie leczonej IIT, wykazano najwyższy wskaźnik w przypadku, gdy glikemia dobowa utrzymywana była poniżej 110 mg/dl. Przyczyną tego zjawiska może być zbyt gwałtowna normalizacja stężenia glukozy u chorych, u których wcześniej prawdopodobnie stężenie glukozy było podwyższone. W badaniu opublikowanym w NEJM w 2009 roku, wykazano iż intensywna kontrola glikemii powoduje wzrost ryzyka ciężkiej hipoglikemii oraz zgonu. Dlatego problem określenia optymalnej wartości stężenia glukozy we krwi u chorych w stanach zagrożenia życia pozostaje otwarty. Według badań zalecane poziomy glikemii powinny zawierać się w przedziale 140-180 mg/dl w przypadku pacjentów leczonych w oddziałach intensywnej terapii, zaś u chorych hospitalizowanych w oddziałach ogólnomedycznych i chirurgicznych winne być utrzymane w granicach 100-180 mg/dl.